Cicil van Reenen (Spottie) skryf:

Liewe Maats

Dit was 'n onvergeetlike naweek toe die 1970 matrieks bymekaar gekom het vir die 40 jaar reunie in Boshof! Die weersiens was 'n belewenis.  Dankie aan Otter, Lenie en Hester wat dit gereël het en elkeen wat moeite gedoen het om te kom! Besondere dank aan Hannie Laning, Zahn Spies en Ernest Brooks wat ook by ons aangesluit het.  Alle voorbehoude wat ek gehad het om Rooidakskool en Boshof weer te sien, is te ruste gelê. 

Dis 'n riem onder die hart om te sien hoe diegene wie se lewensreise hulle nie op ver paaie gelei het nie, die tradisies laat gehoue bly het binne die veranderde klimaat en omgewing.  Ek het die grootste repek vir die hoof en sy personeel dat hulle die skool so mooi bewaar het en uitgebou het tot die dinamiese leeromgewing wat dit tans is. Die kinders wat, nes ons, buite die koshuis gespeel het,  het net so gelukkig gelyk, as wat ons was. Die akademiese standaard is steeds hoog en die leerlingtal meer as dubbeld as in ons dae! Ek het my verstom aan die nuwe geboue in die dorp en die diversiteit van besighede wat daar gevestig is. Dis 'n skande dat daar nie eers een handelsbank tak in die dorp is nie. Dit dwing inwoners om elders te gaan vir hulle besigheid en ek is seker dat dit die ekonomie van die dorp 'n erge knou gee!

Bordeaux gasteplaas was die ideale plek vir die reunie. Die verkeidenheid van plekke waar mense  kon sit en gesels was ideaal!  Die gasvryheid van Christa, Danie  en die kinders was voortreflik! Weg van die hedendaagse tegnologie, kon ons onder 'n heldere sterrehemel en sekelmaan ou bande weer vasbind en vergete herinneringe herroep.

Besonderse dank aan die skoolhoof, Danie Nieuwenhuizen en Ds Lindo Pieters wat ons so met ope arms ontvang, en welkom laat voel  het. Die enigste iets wat ek aan die naweek sou wou verander het, is die paaie vol slaggate van Hoopstad tot Hertzogville!

Met die terugkeer het ons Kimberley om gery!  

Tot ons weer ontmoet, liefdegroete.

Spottie

356 Olive StreetCenturion   0157

REüNIE-INDRUKKE

(10 -12 September 2010)

Om eerlik te wees, was ek nooit een vir reünies nie, want dié prentjie was in my kop: groepies wat rondstaan, maar afgetrokke, oënskynlik ongesiens rondloer; ander teen ‘n muur – bordjie met halfgeëte snoepertjies op die skoot – onbetrokke.

Hiérdie reünie was anders, uniek. Ek moes dit voorsien het, want ons matriekklas van 1970 was mos van altyd af net dít: anders en uniek. Ten spyte daarvan dat sommiges onherkenbaar geword het (vetter of maerder, blesser of mooier!), was die weersiens telkens blyer en luidrugtiger. Deur verslag oor wederhelftes, loopbane of kleinkinders het ons mekaar opnuut ontdek en gou-gou meestal onophoudelik gelag oor daai tyd se manewales.

“Onthou julle…” het die refrein geword wat veertig jaar gelede met ‘n blink draad aan die nou gebind het: ‘n Blou onderbroek, hoog en vrolik en ‘n moeë lappieskombers halfmas teen die vlagpaal was ons meisies se weerwraak op ‘n koue stort net omdat ons Vastrap se ou klok wou steel; ‘n arme gestremde maat is uit sy driewiel én sy ysters geblits met ‘n spieël; ‘n groenspan-dirigent is na Petrusburg (van alle plekke!) ontvoer; ‘n rugbyspan (dames vs nie-sulke-dames) se losskakel kon nie eers die bal van die grond lig nie – nevermaaind deur die pale skop; Landsdiens- en CSV-kampe waar kyse gemaak en gebreek is. Om nie te praat van daardie matriekafskeid toe ‘n vuurpyl vanaf die nederige Rooidakskool gelanseer is – die wye sterrehemel in! En agterna het ons ons min gesteur aan die voorvroue van die dorp wie se tonge geflits het oor die kort rokkies! Volkspele-aande met “suidewind” – al in die ronde, al in die donker…  

Maar al is daar tot laatnag gesels, elke oomblik vasgegryp, word jy aan die einde van die naweek gelaat met onvoldoening: “Ek wou nog weet… Ek wou nog sê…”

En so met die her-beleef van talle insidente, die herontmoeting van die rolspelers, het dit weer en weer getref: hierdie besonderse groepie mense wat dit meegemaak het, was dáár in my vormingsjare  – elkeen onherroeplik deeltjie van myself.

Saterdagoggend se skoolbesoek het gemengde gevoelens gelaat. So baie het verander: wapen, skoolklere, taalbeleid, en… en… Tog het die positiewe indrukke gebly: ‘n entoesiastiese, toegewyde hoof wat te midde van soveel veranderinge die uitdagings aanvaar en die golf ry. ‘n Rooidakmedalje vir hom én sy personeel!

Tydens Sondagoggend se kerkdiens, het ‘n hartseergedagte in my nesgeskop: my reis tussen 1966 en 1970 is onherroeplik verby. Om dit in ‘n naweek te probeer herleef, is net so futiel as om die wind in jou vuis te probeer vasvang, maar uiteindelik het een emosie al die ander onder geboender: dankbaarheid – omdat ek die voorreg gehad het om deel daarvan te kon wees.

Dit is moontlik dat sommiges van ons mekaar nooit weer sal sien nie, maar ons sal altyd herinneringe hê aan ‘n gedeelde verlede en ‘n kosbare naweek.

Isabel Kotzé (néé Geldenhuys)